martes, 7 de julio de 2009

Sigue durmiendo

Buenas…ayer no sé qué se me pasó por la cabeza que decidí crear un blog…la página que salió después de entrar en google “crear un blog” decía que sólo tardaría un minuto y me piqué. Ya está aquí, ahora vamos a ver cómo lo relleno…y si voy a poder hacerlo salvando la dignidad. De momento ahí va un cuento corto.


Sigue durmiendo


Voy a contarte algo pero por favor no lo cuentes. Me da vergüenza pero en realidad necesito contárselo a alguien. Creo que tengo una doble vida. Sí, digo creo por que es muy extraño al estar fuera de mi control. Hace cosa de dos semanas me acosté muy cansado y tuve un sueño raro aunque muy real. En el sueño iba por un parque y cansado de caminar en realidad sin rumbo, sólo por desconectar y tomar un poco de aire después de la jornada laboral y antes de regresar a casa a retomar las obligaciones familiares, me senté en un banco y me quedé sin hacer nada un rato contemplando a unos niños que jugaban a tirarse agua en una fuente antigua. Se acercó una mujer de mediana edad y después de decirme hola y nada más, se sentó a mi lado y nos hicimos compañía aunque sin cruzar palabra cerca de una hora. Como si nos hubiéramos puesto de acuerdo, nos levantamos a la vez y nos fuimos cada uno a su destino. Bien, fue raro el sueño, como digo, pero no le di mayor importancia. A la noche siguiente me acosté y dormí muy plácidamente pero no soñé nada, o no lo recuerdo. Un par de días después he vuelto a tener un sueño parecido. Pero esta segunda vez ya estuvimos hablando la mujer y yo, y largo rato y sinceramente parece una chica muy agradable, extraña pero cercana al mismo tiempo. En el sueño me siento mal, no sé porqué, pero cuando regreso a casa, y veo a mi mujer, y los pequeños, siento como si estuviera traicionando esa vida de estabilidad y bienestar. Así he llevado varias semanas y estoy pensando en separarme. Ya sabes que soy soltero pero es que en el sueño tengo una hermosa esposa y dos niños de corta edad. Los dos se llaman Carlos, es raro, pero como es un sueño, eso pasa. En fin, no sé si me he vuelto completamente loco pero sólo deseo acostarme para empezar a soñar y poder estar juntos, la chica del parque y yo. Es una mujer maravillosa que aunque a veces discutimos, me entiende, como si me conociera desde siempre. Como si estuviera dentro de mí y supiera lo que pienso en cada momento. Estoy pensando en acudir a un psiquiatra pero tengo miedo que me cure y me pierda esta maravilla de felicidad que me dan mis sueños con Sofía. No se si prefiero vivir esta invención del subconsciente o estar cuerdo.

El tema es que durante el día no hago nada más que pensar en la noche, llegar a casa y acostarme pronto para poder dormir, y soñar. Como estoy algo preocupado el otro día, quiero decir, la otra noche, lo estuvimos hablando. Le conté a Sofía que éramos un sueño pero no me cree. Primero se echó a reír y después me preguntó más seria si me había vuelto loco. Sí, pensé yo, pero durante el día, por eso te sueño, pero no se lo podía decir. Estoy hecho un lío. Ayer me dijo que conoce un amigo que es psicólogo que me quiere visitar. Pero no sabe que si me curo viviré siempre durmiendo! El caso es que fui y creo que estoy mejor; he empezado a tramitar el divorcio con Rocío, y aunque me da pena con los niños, estoy seguro de que llegaremos a un buen acuerdo. Bueno, te dejo porque tengo cosas que hacer.

- Riiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiing!!!

- ¿Sofía? Oh, no!

7 comentarios:

  1. Que interesante! Me he enganchado por completo a tu historia. El desenlace final es sorprendente. Tiene un punto de humor surrealista que me gusta. Yo lo habria terminado en el bueno te dejo porque tengo cosas que hacer. Porque quisiste añadirle el riing? y el ¿sofia? o, no! intuyo que querias explicar que sofia esta en el mundo real tambien?

    ResponderEliminar
  2. ¡Felicidades por el blog! ¡Y muy buena la historia de alguien que es más feliz soñando que el la vida real! El riiiing yo lo interpreto como que ha llegado a un punto en que no sabe si vive en la realidad y el sueño. El lector cree que el protagonista cuenta la historia desde la realidad pero quizá no sea así. ¿Me equivoco?

    ResponderEliminar
  3. molt xulo el conte!!
    pq no ens n'expliques un cada dia abans d'anar a dormir a veure que és el què somiem nosaltres... a lo millor ens pasen coses semblants...
    Felicitats pel blog

    ResponderEliminar
  4. Gracias! En realidad es un final abierto, podrían ser ambas cosas. Aunque en un principio mi idea era que el tipo estaba durmiendo y cuando suena el despertador le fastidia por que vuelve a su vida real, y hasta que no vuelva a dormirse no va a volver a ver a Sofía ni a vivir la vida que le gusta.

    ResponderEliminar
  5. jajaja...m'encantaria ser capaç de fer un conte cada dia!! Jo sempre he volgut trobar-me amb algun "amor impossible" en somnis...per que després et despertes...i ja està! Cap problema ni mal de cap! Ara, si m'enamorés d'algú d'un somni...no sé què faria, a part d'imflar-me a pastilles per dormir...

    ResponderEliminar
  6. ¡¡Bienvenida a la blogosfera, hermanita!! Interesante narración. Bien pudiera ser el inicio de algo mayor, donde desarrollar muchos matices que se intuyen apenas aquí. ¡¡Arriba esa mente despierta y creativa!!
    Un beso.
    Rodrigo
    www.rodrigomartinez.net
    www.paginadecolor.com

    ResponderEliminar
  7. Hola guapísima! felicidades por tu blog y por el primer relato... Ánimo y que no decaiga!!!
    Mamencita

    ResponderEliminar