Qué lindo cuando te miro y tú dejas de hacerlo en un segundo, de inmediato, casi con susto, como el niño descubierto haciendo una maldad. Grande lo que estás haciendo ahora que es nada, nada más que dejarte contemplar. Te mueves, sales, entras para que yo te vea, y me encanta, y te observo, y disfruto, cada movimiento, cada acción, cada gesto, cómo caminas, cómo bebes y cómo haces ver que no estás completa y absolutamente pendiente de mi. Quiero alargar este momento, registrarlo para visionarlo mañana. Por si ya no estás, por si ya te fuiste, por si nos aburrimos o nos distrajeron otras presencias, intereses, inquietudes. Pero qué extraña la timidez que me alcanza cuando tengo que hablarte, cuando la distancia se acorta y las miradas se obligan, y qué lindo tú y qué linda tu sonrisa y qué linda la primavera.
---
Imagen: Roy Lichtenstein
que maco, m'agradat molt
ResponderEliminarQuè bé David! Me n'alegro que ho diguis...A vegades escric alguna cosa que penso que només m'agradarà a mi, i un segon més tard em pregunto "calia publicar-ho?". Em reconforten comentaris com el teu. Mua!
ResponderEliminarai, la primavera, la tendresa, l'amor... i la banyera i l'esponja!!
ResponderEliminarjajajaja ai oso drogui, bona combinació, no? :)
ResponderEliminarQue bonito, ahora no se qual prefiero, este es más... ¿tierno? no se siseria la palabra adequada.
ResponderEliminarjiji viva!! gracias por comentar CX, me encanta! pues quizá es tierno, no sé, no lo había pensado así...pero igual tienes razón. Ah! y que no hay que elegir uno, eh? :) besos!!
ResponderEliminar¡¡¡Ojalá algún dia consiga una chica que me diga cosas tan bonitas!!!
ResponderEliminar