sábado, 25 de septiembre de 2010

Perdón, ¿podría no repetir?

Me ponen algo nerviosa las personas que repiten lo que tú les acabas de decir un segundo despues de que tú lo hayas dicho como si se les hubiera ocurrido a ellos. Y las preguntas son dos: ¿Lo hacen queriendo? y la más importante:  ¿por qué lo hacen? Y no me refiero a ideas brillantes, no, si no a cualquier cosa. Es lo extraño del hecho lo que me saca de quicio, no que me roben una idea, que tampoco tengo tantas y además si fuera así al menos sería una acción lógica. Le dices a alguien: "podríamos ir primero al cine y después ir al bar que fuimos el jueves". Y te contesta: "y vamos al bar del jueves, después del cine". A mi se me queda cara de tonta y al principio pienso: "no me ha oído" o "tal vez lo pensé pero no lo dije en voz alta" y cuando me doy cuenta que sí lo dije, es cuando ya miro fijamente al otro, absorta, como preguntándole internamente "por favor, por qué haces eso? necesito una explicación". Claro, algunas veces, dependiendo de la confianza que tengas con la persona, puedes preguntar, y de hecho si se da varias veces lo acabas haciendo por pura supervivencia. Lo que pasa es que a menudo no llegas a ninguna conclusión con la respuesta porque realmente, no ahondas. "Es lo que acabo de decirte" y no te responden que sí, si no que siguen hablando y tú quieres parar la conversación para decirle, "por favor ¿puedes reconocer que has repetido lo que acabo de decir y explicarme el motivo?" pero no lo haces para no parecer rara, cuando los raros son ellos. Entonces, lo único que haces si el hecho se repite más de lo deseado, es tender al alejamiento. Sólo porque da rabia. Sólo por la incomprensión de una acción tan absurda.

Yo lo hice con un noviete, ex-noviete, lo del alejamiento. Me ponía muy nerviosa estar de acuerdo en todo, y de ese modo. Fue una relación corta así que no llegué a saber si era consciente de que lo hacía, aunque desarrollé esta intolerancia de la que os hablo, supongo que fue entonces...


---
Imagen: Roy Lichstenstein.

7 comentarios:

  1. llegue a la conclusión, hace tiempo!! ke son autenticos profesionales!!! es mas!!! no se dan ni kuenta!!! sistematicamente cogen tus dos ultimas palabras i le kolocan un interrogante!!! lo triste ske los psicologos hacen lo mismo..... pero te cobran1!! jajaja!!!planteatelo!!! en el fondo te ahorran una pasta!! jajajaajaj

    ResponderEliminar
  2. ...pero es que estos te pillan de improviso y cuando menos te lo esperas! ;)
    un saludo!

    ResponderEliminar
  3. Que no és repetir, dona, que és l'eco!!
    Això et passa quan et relaciones amb el prototipus de persona-rajol, que l'única manera de no rebotar-hi es encarant per la banda dels forats, però és clar, després acabes xiulant... i tampoc sé què és pitjor, i tampoc sé què és pitjor, què és pitjor, és pitjor, pitjor...

    ResponderEliminar
  4. jajajajaja tu estàs pitjor que jo!! jajaja jaja ja j

    ResponderEliminar
  5. jajajajaja tu estàs pitjor que jo!! jajaja jaja ja j

    jajajajaja tu estàs pitjor que jo!! jajaja jaja ja j

    ResponderEliminar
  6. Esto me recuerda a las personas que te preguntan algo pretendiendo que tú respondas lo que ellas quieren oir, insistiendo una y otra vez. Y si encima das la misma respuesta cada vez (lo normal, puesto que la pregunta es la misma) te quieren convencer de que no lo has entendido o que no haces más que repetirte.
    Ejemplo.
    - ¿Por qué hay un bolígrafo en la mesa?
    - Ah, lo he puesto yo porque lo voy a usar en un momento.
    - Pero es que su sitio es el cajón, entonces ¿qué hace en la mesa?
    - Lo sé. pero es que lo voy a usar ya y así no tengo que buscarlo en el cajón.
    - ¡Y dale con que lo vas a usar! ¡Que no tiene que estar en la mesaaaa...!

    ¿¿¿????

    Igual sólo me pasa a mí...

    ResponderEliminar
  7. jajaja es verdad! es buenísimo, la gente que espera una respuesta y tiene otra y NO lo acepta!! jaja

    ResponderEliminar