sábado, 9 de enero de 2010

con espinas

Hoy que me levanté temprano para hacer tantas cosas que no hice sólo por que alguien llamó a la puerta y abrí. Así es la vida, nunca sabes que te va a pasar un segundo después del ahora. Por eso me gusta y por eso soy feliz, por estar viva. Yo le pregunto a la gente ¿Eres feliz? Y me enamoro del que me dice SÍ, sin pensarlo. El mundo no es perfecto. Tantos sufren, tantos mueren. Y claro que hay culpables, aunque no siempre, sí muchas veces. Pero estamos vivos y la perfección es oprimente también. No sé qué es la felicidad pero creo que no es un mundo perfecto. Es otra cosa. Se parece a una actitud, un sentimiento de agradecimiento por poder vivir, por poder sentir que te quiero y que me dejo querer, para poder reir, reirme de mi, de mis reflexiones que no van a ningun lado, y que me tienen aquí, perdiendo el tiempo, o ganándolo, conociendo a personas que en sus ojos me enseñan que la mierda está en el aire, ya lo sabía, pero que también en la mierda hay momentos brillantes, que son los que nos ayudan a seguir. Viva la vida, con espinas incluso.

4 comentarios:

  1. quizá se trata d tener los suficientes márgenes para decidir nuestro rumbo y sentido

    ResponderEliminar
  2. ...sí, aunque no somos dueños del todo de nuestro rumbo...afortunadamente en cierto modo...

    ResponderEliminar
  3. Tant és ser guapo com creure-s'ho, no?
    Doncs tant és ser l'amo del nostre rumb com creure'ns-ho. La força està en un mateix.

    ResponderEliminar
  4. mmmh...interessant. Jo m'ho crec, fermament, però a vegades saber que no tinc el control de res en certa manera m'agrada.

    ResponderEliminar